Werk, Cap Go Meh, kalimantan en meer over deze heer.

Zomaar weer eens een update over ons . Gewoon fijn om te delen en het voor mijzelf te noteren.

Ik weet niet of jullie het wisten, maar ik ben in februari twee weken in Nederland geweest voor een grote

kookopdracht van 4 dagen, en toevallig ook een dagje op Venwoude gewerkt. Het was interessant genoeg om op en neer te vliegen. Bliksem bezoekje met potten en pannen.

Ik moest heel erg wennen aan de kou, al 7 jaar geen winter meer meegemaakt dus dan snap je dat misschien. Gelukkig had ik een “dikke vette winterjas” bij mij en ben ik net voor de echte vries kou terug gevlogen. Op 22 februari was ik weer terug op Bali.

Bibberen geblazen en op stap met mijn moeder.

Leuke tijd gehad en ook weer fijn om thuis te zijn. Nou ja, thuis…., dat was van korte duur want op 27 februari vlogen we al weer voor een korte vakantie naar West Kalimantan, (Borneo).

Vliegveld Denpasar, Bali met offerende balinezen.

We gaan daar het hoogtepunt van Chinees nieuwjaar “Cap Go Meh” vieren en Ton de priester bezoeken.. Het is in Singkawang waar voornamelijk chinezen wonen.

We hadden een overstap in Surabaya (Java) en waren zo de hele dag in de weer en onderweg. Toen we aankwamen in de hoofdstad Pontianak, heb ik een hotelletje geboekt om de volgende dag door te reizen naar de stad Singkawang en is Martini met de bus door gereisd naar “Kuching (Malysie).

Ze wilde dat graag zien, (vooral de grensovergang van Indonesië en Malysie) ik vond dat te veel want het was 12 uur in een bus zitten over bijna onbegaanbare wegen en dus de hele nacht niet of moeilijk kunnen slapen. En twee dagen later was het Cap Go Meh in Singkawang wat ik graag wilde zien en ook vandaar mijn keuze.

Kuching betekend kat of poes en in die stad is dus een heel groot poezen museum en zijn er allerlei poezen standbeelden. De poes is daar heilig.

Ik heb dus heerlijk geslapen en ben de volgende dag met een taxi doorgereisd naar Singkawang, ook ongeveer 4 uur lang reizen over niet zulke goede wegen.

Halverwege stopte we bij een smoezelig restaurantje [warung) om te eten. Het eten staat de gehele dag achter een gordijntje tegen de vliegen? en je kunt zelf opscheppen. Alles is goed doorgekookt of doorbakken en gefrituurd dus ziek zal je er niet van worden. En het smaakt ook nog eens lekker.

Ton de priester stond mij bij aankomst in Singkawang al weer met open armen op te wachten en had een kamer in de parochie voor ons gereserveerd. Voor degenen die het niet weten: Ik ken Ton omdat mijn familie zijn opleiding tot priester die hij in Nederland heeft gevolgd heeft betaald. Hij heeft 50 jaar geleden ongeveer 14 jaar in Nederland gewoond en is dus een soort familie van mij. Zie vorige blog verhalen.

Ik ben daar altijd van harte welkom en kan er altijd gratis verblijven. Ik mag zelfs zijn auto gebruiken.

Heel leuk om er na ongeveer een jaar weer te zijn en bij te kletsen. Ton is inmiddels 90 jaar en klimt  nog steeds in bomen en is nog zo fit als een jonge hond. Ik hoop ook zo oud te mogen worden.

Ik ben de volgende dag met de fiets naar het Schilpadden strand geweest, een knalgeel strand met palmbomen en geen toerist te bekennen. Die zijn er sowieso weinig in west kalimantan, lekker rustig dus.

 

Ik had beter de auto kunnen nemen want het was erg ver weg. Ruim twee uur met de fiets onder een brandende zon van ongeveer 35 graden. In het begin denk ik: ach lekker fietsen jo, super leuke tocht en leuke mensen ontmoet, maar wel heel erg verbrand achteraf en al mijn spieren overbelast. Het is er bergachtig dus dan snap je dat misschien. Volgende keer iets minder optimistisch Frans.

De terugweg gelukkig meegelift met een vrachtwagenje en dat kon de pret dus niet drukken, mooie dag gehad!

Met de paraplu op stap omdat het hier minstens 35 graden is. En je ziet ik heb een knal rode kop van die fiets tocht.

Martini kwam in de namiddag aan in Singkawang. Helaas met griep onder de leden. In de 12 uur durende bus reis op de heenweg naar Kunching zat air condition en stond op heel erg koud ingesteld. Een deken hielp zelfs niet en de chauffeur  wilde hem niet lager zetten. Toch heeft ze een leuke tijd gehad en gezien wat ze wilde zien.

Helaas was ze de rest van de vakantie voor haar dus een beetje grieperig.

S’avonds was er een draken optocht en de volgende dag was het Cap Go Meh, chinees nieuwjaar. Mooi feest en we hebben er met volle teugen van mogen genieten.

Betekenis CAP GO MEH en Chinees nieuwjaar. Chinezen geloven dat op nieuwjaarsdag de goden naar de aarde komen. Ze blijven dan ongeveer een week en daarna komen de demonen naar de aarde. Er zijn dan twee weken lang allerlei ceremonies. Na 14 dagen is het CAP GO MEH (een hele belangrijke dag) met allerlei rituelen waar mensen “exht helemaal” in trance raken en messen en speren door hun lichaam steken. Daar gingen Martini en ik heen en het was op 2 Maart.

Het is een soort optocht en mensen zijn geweldig mooi en eng aangekleed. Die messen en speren zijn echt door het lichaam gestoken op allerlei plaatsen maar het bloed niet. Zo worden die dag de boze geesten verdreven en in de avond ervoor is er een optocht met een hele grote lange draak van wel 25 meter en de colgende avond is er een heel erg groot feest met wel duizenden mensen.

                            Impressie Cap Go Meh, klik op de foto’s als je ze wil vergroten

Chinees nieuwjaar duurt daarom dus twee weken. Ik heb het al een keer meegemaakt en het is geweldig om te zien. Het is de enige plaats in Indonesië waar dat zo groot gevierd wordt. In Singkawang wonen vooral chinezen.

Dit jaar is het het jaar van de “hond” in de chineese traditie. De hond is het elfde dier in de twaalfjaarlijkse cyclus van de chinese dierenriem volgens de Chinese kalender.

In de Chinese astrologie worden de volgende karaktereigenschappen toegekend aan mensen die in het jaar van de hond geboren zijn: trouw, loyaal, open, eerlijk, ijverig, direct, opmerkzaam, zorgzaam, verdraagzaam en de kampioen van het goede doel, maar ook cynisch en pessimistisch. Goede partners voor de hond zijn het Varken, het Paard, de Tijger en het Konijn.

Oke zo weten jullie iets meer over chinees nieuwjaar.

De dag erna zijn we met de auto van Ton naar “The Blue lake” een meer geweest in de buurt van Singkawang. Er werd daar lang geleden goud gedolven en vandaar waarschijnlijk blauw door de chemicalien? Beter niet zwemmen dus. Met de auto was het ongeveer een uur rijden. We dachten veel korter, maar de wegen waren bijna onbegaanbaar. Heel spannend en avontuurlijk, dat wel dus. Het was soms ook best gevaarlijk.

De volgende dag zijn we eerst heel vroeg in de morgen met Ton naar een Parochie geweest. Een heel klein kerkje midden in het oerwoud ver weg van de bewoonde wereld, waar Ton een keer per maand de mis geeft.

Na de terugkomst daarvan, naar Pontianak vertrokken en de dag daarna terug gevlogen naar Bali.

Fijn om weer op Bali te zijn. Voor Martini wat minder want die is nog wat zieker geworden. Maar ik ben de huisman en zorg goed voor haar   .

Bij toeval??? als dat al bestaat, heb ik de zus van Peter (die lange tijd op bali gewoond heef) samen met een vriendin, Iluh en de dochter van Iluh ontmoet bij Blue Ocean een klein restaurantje aan de zee waar pater heel vaak kwam. We hadden interesante gesprekken en het voelde alsof het zo moest zijn. Tegelijkertijd voelde het ook erg onwerkelijk omdat Peter er deze keer niet was.

Ook Yoyo uit Arnhem heeft 2 dagen bij ons gelogeerd en er is een leuke nieuwe nederlander “Miranda uit Doesburg” bij komen wonen bij ons op Bali.

Ik kom samen met Martini op 22 April naar Nederland, Martini is van 22 April t/m 6 Mei voor twee weken in Nederland, maar twee weken omdat ze helaas geen langer verlof kan krijgen van haar werk.

Ik blijf tot ongeveer September in Nederland om weer even heerlijk in die grote potten en pannen te mogen roeren en mensen hun smaak pupillen en maag te verwennen.

Het was weer een heel gedoe om het visum voor Martini aan te vragen. Deze keer hadden we 18 documenten nodig die we gisteren ingeleverd hebben. Altijd weer spannend of het goed gaat. Over ruim een week krijgen we de uitslag. Het zal wel goedgekeurd worden maar er blijft tot dan meestal een onzeker gevoel bij hangen.

Martini is op 3 Mei jarig en wil dat graag in Nederland vieren, we hebben met mijn zus afgesproken om het bij haar thuis te vieren op Zaterdag 5 Mei.

Iedereen is van harte welkom vanaf 13.00 uur in de middag. Fijn als je ruim een week van tevoren of eerder, kunt laten weten  of je komt. Dan kunnen wij rekening houden met de hoeveelheid taart en hapjes.

Mail mij even op franssteijger@gmail.com voor het adres of bel mij op Relefoon nummer: 06-21825357

Maar eerst zijn we nog ruim 6 weken op Bali, of zeg maar in Indonesië. Dat betekend dat ik hier nog druk ben met van alles.

Op het moment ben ik bezig met het maken van een folder “Volg je hart in Indonesië”.  Ik wil hier al erg lang een soort mini training (spirituele? workshop? vakantie? combinatie) aanbieden van ongeveer twee weken, waar je leert meer je hart te volgen. Dit in combinatie met Bali en een trektocht door onder anderen de oerwouden en gele zandstranden van kalimantan en bezoeken van oerang oetans. Dat kan een geweldig mooie ervaring zijn.

Het is onder anderen in Indonesië omdat je hier in een totaal andere wereld terecht komt, met een totaal andere cultuur en daardoor makkelijker patronen kunt doorzien en transformeren. Ik heb daardoor een totaal andere kijk op de wereld gekregen.

Ik hoop dat dit project nu eens van de grond komt, voeten in de aarde krijgt, want ik roep al vaker dat ik dit wil gaan doen.

Voor trektochten die ik al organiseer in Kalimanten kun je een kijkje nemen op mijn “trektochten website”. Klik op de link hieronder om er te komen.

Follow your heart, Kalimantan trektochten met Frans steijger

Mijn boekje “Get Crazy in te Kitchen” vegetarische en veganistische recepten, gluten en suiker vrij is toe aan de volgende druk. Ze beginnen nu al op te raken en dus tijd voor een nieuwe tweede druk, gaat ook weer tijd in zitten. En super fijn natuurlijk dat ze zo goed lopen.

Het derde boek: “Follow you heart at Indonesia” loopt wat minder, maar goed goed. Het is ook een heel ander verhaal en dus prima zo.

Verder ben ik bezig om kookworkshps te organiseren op Pantai Mas een geweldig moor resort op bali. Klik hier om naar hun website te gaan.

En zo zijn er allerlei projecten waar deze meneer  mee bezig ben.

Stil zitten zal ik hier niet, het is de aard van dit beestje om altijd maar bezig te blijven.

Geweldig mooi (en soms ook juist helemaal niet!) om zo een avontuurlijk leven te mogen meemaken, zo ervaar ik dat. Soms met diepe dalen waar alles mij? probeerd tegen te houden, maar gelukkig zijn er ook geweldig hoge golven die mij brengen waar ik graag wil zijn. Ik zie het leven nog steeds als een groot spel en uitdaging. Ik probeer dat met bijde handen aan te pakken en er natuurlijk vooral met volle teugen van te genieten. En tegelijkertijd besef en zie ik dat ik doe door niks te doen. Alles gebeurd door mij heen, door dat te zien is het genoeg om er te zijn met alles wart leuk en niet leuk is. En tegelijkertijd is het een groot leerproces waar ik soms ook in blijf hangen hehe. Mens zijn, een vreemd verschijnsel.

Ik voel mij gelukkig nog heel vaak een kind dat alles wil meemaken en ervaren. Het leven bruist en het blijft maar bruisen .

Foto van de Mangostien. Dat is een heerlijke vrucht. Ze groeien aan een boom die pas na 30 jaar vruchten draagd. Wel even geduld hebben dus.

Oke was tie weer.

Heel veel liefs en het allerbeste voor iedereen, tot een volgende keer weer.

Hieronder nog wat leuke en mooie plaatjes.