Reizen, longontsteking en Nederland perikelen

Nog ongeveer 2 weekjes en dan is deze meneer weer in Nederland. Mag ik weer op World House wonen en heel veel in potten en pannen komen roeren 🙂 Ik heb er weer heel veel zin in 😀

En tegelijkertijd blijft het vreemd om zo steeds in twee totaal verschillende werelden te leven. Ik vlieg weer met KLM en land 4 April om 07.30 uur weer op Nederlandse bodem.

Op 5 Februarie ben ik naar Jakarta gevlogen om Martini weer te zien en Chinees nieuwjaar te vieren samen met haar familie. Dat was gezellig en erg leuk. Ik ben totaal 10 dagen in Jakarta geweest.

Helaas werdt ik na een paar dagen ziek met hoge koorts, ik denk griep onder de leden. Na 6 dagen knapte ik weer op en voelde mij “gelukkig” weer fit.

“Gelukkig” omdat ik met Huub en Yuyu in Centraal Kalimantan een tocht ga maken naar de oorspronkelijke Dayak bewoners van Kalimantan.

Ik ben Maandag de 15de Februarie naar Palankaraya (Centraal Kalimantan) gevlogen, waar Huub en Yuyu wonen.

Jammer dat Martini niet mee kon door haar studie (zie vorige blog). En ook helemaal goed om mijn eigen ding even te doen.

De eerste ochtend dat ik in Palangkaraya was hebben Huub en ik op het landje van Martini en mij ongeveer 6 bomen omgezaagd en een nieuw bruggetje aangelegd om op ons landje te komen.

Dat was erg leuk om te doen maar ook heel erg zwaar werk. Fijn om mijn lichaam weer eens zo goed te voelen en te beseffen dat alles nog goed werkt.

Vorige week heeft iemand ons landje schoon (kaal) gemaakt en alle grote struiken tot op de grond gesnoeit en wij hebben de bomen dus verweiderd.

Als het landje kaal is levert het meer op en als je het bewerkt zien mensen dat het van iemand is en heb je minder kans dat iemand het probeerd in te pikken. Er groeien ook annanasen en kasava boompjes.

Ze zijn in de buurt van het landje op verschillende plekken aan het bouwen en dat is een goed teken. Het landje zou nu al drie keer in waarde zijn gestegen.

Ik zeg wel steeds ons landje maar er zijn wat onzekerheden, wellicht vertel ik daar iets over in een volgende blog over land kopen op Kalimantan.

In het begin van de middag werd de vis vijver in de tuin van Huub en Yuyu geoogst.

Het is een groot gat in de grond van ongeveer 10 bij 5 meter en 2 a 3 meter diep. Het is een klei grond en is dus alleen maar uitgegraven. Die hebben ze dus aangelegd om vissen te kweken en zo geld te verdienen. Maar de winst is erg onzeker door veel factoren.

Er worden hele kleine visjes in de vijver gedaan die 3 x per dag 5 kg visvoer krijgen en na drie maanden zijn de vissen dan groot genoeg om geoogst te worden.

Het is zeer dieronvriendelijk hoe die vissen gekweekt worden en erg primitief hoe die vissen geoogst worden, dat zag er erg onnatuurlijk uit. Wel weer bijzonder om mee te maken, maar niet mijn ding. Het was ook vies en zielig om te zien

Woensdag avond werd ik ineens weer een beetje ziek, het voelde alsof de griep weer terug kwam. Niet zo leuk want we hadden al een water-vliegtuigje geboekt voor de tocht naar de Dayak bewoners in het oerwoud.

Het vliegtuiug bedrijf heet MAF (Mission Aviation Fellowship) en vliegt voornamelijk naar gebieden waar geen wegen zijn om zieken te vervoeren en hulpmiddelen te brengen.

We zouden vrijdag ochtend vertrekken en ik voelde mij redelijk. Dus we zijn toen toch vertrokken.

Wel speciaal om eens in zo een heel erg klein water vliegtuigje te zitten. Die vliegen ook niet zo hoog en daardoor kun je het oerwoud en de grote rivieren heel goed zien.

We zouden naar Tumbang Naan vliegen, dus waar de oorspronkelijke Dayak bewoners leven. Door het slechte weer konden we er niet landen en hebben we eerst een ander dorpje in de buurt aangedaan.

Uiteindelijk zijn we toch geland in de buurt van Tumbang Naan, (het was bij elkaar ongeveer 2 uur vliegen). Daar werden we opgehaald door Bapak Echa, een erg vriendelijke man. Met een Getek (dat is een heel klein smal boodje en de boot heet zo omdat de motor een getek-getek-getek geluid maakt) zijn we toen in 15 minuten naar het dorpje gevaren.

We verbleven op een heel groot vlot aan de rand van de rivier (waar het dorp,is) met een groot huis erop. Daar woont Bapak Echa en daar konden we ook een kamer huren.

Het was er heel erg primitief. Er was dus geen stromend water (wel stroomde het in de rivier hehe maar dus niet uit de kraan), het toilet bestond uit een gat in de houten vloer, je wast jezelf in de rivier, geen gas om op te koken, geen telefoon. geen internet en er werd gekookt op een houtvuurtje. En we moesten over dikke losliggende boomstammen lopen om naar de oever waar het dorp was, te gaan.

We hadden verwacht dat er ook geen electriciteit zou zijn en dat we de oorspronkelijke Dayak bewoners zouden ontmoeten.

In het dorp hadden de meeste huizen een zonnepaneel in de tuin met een grote sateliet schotel ernaast. Dus ze konden tv kijken en in de avond een lamp aandoen.
De meeste mensen zagen er arm uit en van de Dayak cultuur was niks meer te zien. Maar de mensen waren erg aardig, arm of niet,ze lachen meestel allemaal 🙂

Ook hier midden in het oerwoud wordt al het afval inclusief het plastic zo de rivier in gegooid. Helaas zit daar geen bewustzijn op bij die mensen.

We waren wat dat betreft wat teleurgesteld maar toch was het ook bijzonder om daar te zijn en te zien hoe er daar geleeft wordt. En s’avonds was het echt pikkedonker en dus toch weinig verlichting.

Ik voelde mij wel wat zieker wordend en heb daarna heel veel gerust. Want de volgende dag zouden we met een “getek” over de grote rivier naar een huisje (voorbij een dorpje dat ze het einde van de wereld noemen omdat er daarna geen dorpjes meer zijn en de rivier ergens ophoud) gaan.

Dat is dus nog veel dieper het oerwoud in. In dat huisje zouden we de nacht doorbrengen, om vervolgens de volgende ochtend daar in de buurt een grot te bezoeken.

 

S’avonds hebben we een grote vis gekocht van een visser die toevallig langs kwam (eten om mee te nemen op de tocht) en we hebben alles voorbereid voor de volgende ochtend. Bapak Echa is onze gids en hij vaart ons erheen samen met zijn zoon.

Sochtens voordat we vertrokken, met een uurtje regen erbij 🙂

Het was een mooie tocht die ongeveer 5 uur varen was. We waren de hele dag onderweg.

 

We hebben twee dorpjes aangedaan, waar we even konden uitrusten en lekker konden zwemmen in de rivier.

 

En we hebben geluncht op een oud vlot dat vroeger werd gebruikt om goud te zoeken, dat is nu verboiden. We aten dan van de gekochte vis, rijst en gekookte groenten die we van tevoren bereid hadden.

Soms regende het heel erg hard en dan is het toch wel een stuk spannender in zo een smal bootje. We haden gelukkig wel goede regenkleding.

We zagen heel erg grote bomen van gerust 5 meter doorsnede, veel bomen groeide horizontaal (soort bomen die zo groeien?) en staken dan ook een heel groot stuk over de rivier uit. Waar we dan soms onderdoor moesten. En op die bomen groeide dan ook weer allerlei varens en andere planten. Erg mooi gezicht. En soms zag je bomen die gerust 60 meter hoog zijn. Soms zagen we ook speciale vogeld, vlinders, andere kleine beestjes en een paar apen.

Het laatste stuk naar het huisje was erg spannend omdat de rivier daar erg laag was. Er lagen veel boomstammen in of half in het water waar we omheen moesten of onderdoor. Soms moesten we stoppen omdat het te ondiep was en de boot een stukje verder moesten duwen naar waar het dieper was.

We moesten soms ineens uit de boot springen omdat die anders vast liep door het teveel aan gewicht. En dan het laatste stuk waar heel erg veel rorten waren waar je soms maar net omheen kon. Echt een tocht voor mannen! Hup de wildernis in en ver weg van de bewoonde wereld waar je moet roeien met de riemen die je hebt.

Het gebied waar wij zaten is tegenwoordig beschermt natuurgebied maar je zag onderweg nog veel omgezaagde boomstronken en stammen uit de tijd dat dat nog wel mocht. Ergens precies op de evenaar kwamen we een reusachtige omgezaagde brug tegen waar vroeger al het hout over vervoerd werd.

Ondanks dat ik ziek in het bootje zat genoot ik er ook wel van. Als je ziek bent zie je de wereld heel anders, soms eigenlijk veel bewuster omdat je minder denkt en meer voeld. Je neemt alles om je heen dan heel anders in je op. En je leerd er veel van, vooral als je weerstand hebt en liever gelijk beter wil zijn.

Ik ben deze keer anders naar ziek zijn gaan kijken, vooral omdat Huub daar heel andere ideen over heeft. Hij zij een keer “geniet” van het ziek zijn. Dat leverde erg veel onbegrip op en kon er bij mij niet in. Maar toen hij later vertelde hoe hij er mee omgaat begreep ik het.

Eenmaal in het huisje aangekomen heb ik gelijk mijn klambu buiten onder een afdakje (buiten omdat mij dat minder warm leek dan binnen) opgehangen en ben ik plat gegaan. Ik had het toch wel behoorlijk te pakken.

    

Die nacht heeft het heel erg veel geregend, zoveel dat de rivier de volgende ochtend ongeveer ruim 2 meter gestegen was. Het bleek daardoor erg nat te zijn en daardoor konden we niet naar de grot.

Dat viel ons tegen omdat dat juist ons doel was. We zijn sochtens na ons onbeit dat bestond uit vis, pop-mie en wat groentens. weer terug gevaren.

We hebben ervan genoten. Ik vond dat soms wat moeilijker omdat ik zo ziek was. Het was ook heel gezellig met Bapak Echa (je moet wel weten hoe je met zo een “getek” moet omgaan en petje af voor hem) en zijn zoon.

We vonden het wel erg duur voor wat we meegemaakt hadden. We hebben al heel veel andere plekken op Kalimantan bezocht die ik veel spectacularder   vind dan deze tocht. En veel goedkoper. Maar toch zeker ook heel mooi om meegemaakt te hebben.

Voor een leek kan dit een “jongensdroom vervullen“. Peter een man die ik deze tocht heb aanbevolen heeft dat zo ervaren en was razend enthousiast.

Eenmaal terug in Tumbang Naan heb ik besloten om de volgende dag terug te vliegen met het water vliegtuigje naar Palangkaraya, elukkig kon dat. Ik voelde mij gewoon te ziek om verder te gaan en had echt rust nodig.

met een tussenstop in een ander klein dorpje doorghevlogen naar Palangtaraya

Huub en Yuyu zijn wel verder gegaan maar ook iets eerder terug gekomen.

Ik sliep weer in het huis van Huub en Yuyu en bij aankomst werd ik goed opgevangen door de oppas en de kinderen van Yuyu en Huub, Brendy en Frenik.

Ik heb daarna een hele week rustig aan gedaan, heel veel geslapen, veel gedronken en gegeten wat goed voelde. Ik voelde mij soms zo ziek dat ik dacht dat ik dood zou gaan. Maar ik werdt gelukkig weer beter, alleen nog veel hoesten.

29 Februarie ben ik weer terug naar Bali gevlogen. En helaas werd ik toen na twee dagen weer heel erg ziek. Waarschijnlijk niet lang genoeg uitgeziekt 😦 Jammer dat Martini er niet was, toch fijner als je ziek bent dat er iemand voor je is. Maar het was ook helemaal goed.

Het is nu 22 maart en ben nu pas weer helemaal gezond.

Ik ben in diverse zeer primitieve ziekenhuizen en bij allerlei dokters??? geweest en waarschijnlijk had ik een longontsteking.

Dus heel veel rust weer gemomen en in de lappemand gelegen de laatste tijd. Je hoeft hier niet onder de wol, dat is een voordeel en je kunt savonds lekker genieten van de prachtige zonsondergangen aan het strand. Dat is toch wel heel anders ziekzijn 🙂

Martini is nog in Jakarta, waarscheinlijk komt ze komende vrijdag weer terug naar Bali en zijn we nog ruim een weekje samen voordat ik weer naar Nederland vlieg. Heel fijn om nog even samen te zijn. Ik ben deze keer ongeveer 4 maanden in Nederland en zal Martini wel weer erg gaan missen. Maar het wend hehe 🙂 Het belangrijkste is dat je van elkaar houd zeggen we dan 🙂

Verder zijn er nog veel meer mooie verhalen die ik kan vertellen, maar dacht het is mooi geweest zo, genoeg verhalen weer.

Heel veel liefs van mij en Martini